Plaudite, amici, comedia finita est!

Μια φορά κι έναν καιρό, κάπου σ’ ένα μακρινό βασίλειο, κατοικούσε ένας αρλεκίνος. Ήταν πολύ επιτυχημένος γελωτοποιός και τα έβγαζε πέρα μια χαρά, ενώ στον ελεύθερό του χρόνο έγραφε ποιήματα και ιστορίες. Όμως είχε μια διαρκή ανησυχία. Όταν μιλούσε για σοβαρά θέματα όπως η αγάπη, ο πόνος, η μοναξιά και τα όνειρα, κανένας δεν τον έπαιρνε στα σοβαρά, όλοι γελούσαν. Αδυνατούσαν να συνειδητοποιήσουν το γεγονός ότι ένας αρλεκίνος είχε αισθήματα και μπορούσε να τα εξωτερικεύσει…

Σκοτάδι...

Σε αυτή τη πόλη,που ολοένα με πνίγει,δραπετεύω απ' τους γκρίζους τοίχους της μόνο με σκέψεις....
Η ελευθερία μου είναι οι σκέψεις...
Σκέψεις και αναμνήσεις από τις στιγμές του παρελθόντος...
Εκεί είναι το χρώμα...Εκεί είναι η ζωή...
Εκεί ίσως να είναι το χρώμα της ζωής που θα θελα να βουτήξω και να κολυμπήσω στη πορφύρη της μπογιά...
Τώρα όμως έγινα αιχμάλωτος των ίδιων μου των σκέψεων...
Με ελέγχει...Με χειραγωγεί...
Αυτή η δόση ευτυχίας τελικά με φυλάκισε με τον πιο ύπουλο τρόπο της...
Πίστευα οτι θα με σώσει από αυτό που κάποιοι ονομάζουν πραγματικότητα...
Παλεύω να βγω στην επιφάνεια....Ίσως εκεί τελικά αναπνεύσω...
Αναδύθηκα και συνέχισα να νιώθω σαν κατι πάλι να θέλει να με τραβήξει κάτω...Στον βυθό της απόλυτης χρωμολουσιάς...
Αντιστέκομαι..Να φτάσω στην όχθη...Τα καταφέρνω...
Καταστρέφω κάθε ίχνος αυτής της πονηρής,και γεμάτη ψευδαισθήσεις,μπογιάς απ' το κορμί μου....
Νιώθω να μου πίνει το αίμα σαν βδέλλα...Μου κατασπαράζει την σάρκα...
Αυτή η πραγματικότητα είχε πολλές αλήθειες που τις μίσησα και μου έδειξαν ότι μόνο η δυστυχία επικρατεί στο βασίλειο της...
Θέλω να γυρίσω πίσω στην "πραγματικότητα"...Στην δική μου πραγματικότητα...
Που την κατασκεύασα εγώ...Όπως θέλω εγώ...Με τις δικές μου αλήθειες...
Φεύγω μακριά σου....
Επιστρέφω στις πλασματικές μου σκέψεις...
Αυτές με έκαναν να χαίρομαι και να λυπάμαι όπως θέλω εγώ....
Εσύ μου έδειξες την αλήθεια...
Μια αλήθεια που ποτέ δεν θα άντεχα να τρώει την ψυχή μου...
Το μονοπάτι οδηγεί πίσω στην γκρίζα μου πολιτεία....
Πίσω στη φυλακή με το στενό και υγρό κελί μου....
Χάνομαι στα βήματα μου...
Δεν άντεξα τα χρώματα σου.....

Συγνώμη,αλλά επιλέγω το σκοτάδι.....!

Τέλος επι...τέλους!

Τελικώς η ζωή είναι ένα μεγάλο αστείο μα δεν βλέπω να γελάς...

...δεν έχω μέλλον στο δρόμο που με οδηγεί στο πουθενά..!