Τελικά αυτοί που βρίσκονται κάτω από τη σκηνή είναι οι πραγματικοί ηθοποιοί..
Τους ονομάζω ηθοποιούς της ζωής..
Δίνουν παράσταση κάθε μέρα..
Ξέρουν να υποκρίνονται καλά και να σου δείχνουν έναν άλλο εαυτό τους..Ένα ρόλο..
Του περαστικού που σε καλημερίζει..Του συνανθρώπου σου που νοιάζεται για σένα..Του καλού φίλου..Της γυναίκας που σου λέει κάθε μέρα ότι της λείπεις και σε σκέφτεται..
Κρύβουν βαθιά μέσα τους τα συναισθήματα τα αληθινά..Τα πνίγουν..Είναι καλοί σ' αυτό..
Γι αυτούς είσαι ένας αθώος θεατής..
Ο θεατής αγαπά και σέβεται τον ηθοποιό που του έδωσε μια καλή παράσταση..
Ακόμα και αν αναρωτιέται διαρκώς την ώρα του έργου, που περνά μπροστά από τα μάτια του, αν αυτός ο ηθοποιός έχει μια άλλη ζωή..Άλλα νιώθει καταβάθος..Δεν δείχνει αυτό που πραγματικά είναι..
Ακόμα και τότε, χάριν ευγενείας, σηκώνεται και τον χειροκροτά..
Ανήκω και εγώ στο θίασο τους..
Μετά το τέλος κάθε παράστασης λέω συνεχώς, πως ήταν η τελευταία μου..
Και να 'μαι πάλι εδώ να σας υποκλίνομαι βαθιά για το μεγάλο χειροκρότημα σας..
