Ο ήχος μου, μυρίζει αίμα..και μισείς το άκουσμα του!

Μοναξιά...

...παντού μοναξιά!

Κρατούμενος μες σε λευκό κελί η ζωή μου.
Τα όνειρα μου κάποτε ήταν η λύτρωση μου...η ελευθερία μου!
Σπάνια κάνω όνειρα. Και όταν έρχονται που και που στο βαθύ μου ύπνο,έρχονται με τον μανδύα του εφιάλτη..
Δεν γνωρίζω ποιός είναι ο ρόλος του και γιατί ακριβώς εμφανίζεται.
Θέλει να μου πει την αλήθεια;
Να μου δείξει την πραγματικότητα;
Ή με μισεί τόσο που θέλει να με πλανά και να με κάνει να βλέπω την ψυχή μου να σέρνεται στο πάτωμα σα βιασμένη πόρνη;
Χτυπημένη να φτύνει αίμα και να σιχαίνεται τόσο τον εαυτό της που σαν μόνη λύση, μόνη διέξοδος σ'αυτό που ζει, είναι να νιώσει το ζεστό σχοινί γύρω απ' το λαιμό της...
Δύστυχος αυτός που δεν κάνει όνειρα...
Κάποτε έκανα και εγώ...
...κάποτε...!
Είδα και κατάλαβα τι μου άξιζε να έχω στη ζωή μου..

Τώρα είμαι ένα σκουριασμένο ακορντεόν στα βρώμκα από αίμα, και γερασμένα, χέρια του εφιάλτη...
Βαράει τόσο αδέξια τα πλήκτρα μου, που ο ήχος που βγάζω είναι φάλτσος και άρρωστος..
Φταίει ο ανίκανος,ατάλαντος οργανοπαίχτης ή μήπως φταίει το ακορντεόν που κρατά, μήπως φταίω εγώ;

Όποιος και να φταίει,οι άνθρωποι που τον ακούν σιχαίνονται τον ήχο που ακούνε..
...κι εσύ τον ακούς.. Μ'ακούς;

Μοναξιά..

..παντού μοναξιά!

Κρατούμενος μες σε λευκό κελί η ζωή μου....

Ένας χρόνος...ένας ο χρόνος!

Συγνώμη..!

Συγνώμη σε σένα..
..και στο όνειρο μου που το πρόδωσα!

Προδωμένο μου όνειρο,συγνώμη!

Συγνώμη..!

Συγνώμη..!

Plaudite, amici, comedia finita est!

Μια φορά κι έναν καιρό, κάπου σ’ ένα μακρινό βασίλειο, κατοικούσε ένας αρλεκίνος. Ήταν πολύ επιτυχημένος γελωτοποιός και τα έβγαζε πέρα μια χαρά, ενώ στον ελεύθερό του χρόνο έγραφε ποιήματα και ιστορίες. Όμως είχε μια διαρκή ανησυχία. Όταν μιλούσε για σοβαρά θέματα όπως η αγάπη, ο πόνος, η μοναξιά και τα όνειρα, κανένας δεν τον έπαιρνε στα σοβαρά, όλοι γελούσαν. Αδυνατούσαν να συνειδητοποιήσουν το γεγονός ότι ένας αρλεκίνος είχε αισθήματα και μπορούσε να τα εξωτερικεύσει…

Σκοτάδι...

Σε αυτή τη πόλη,που ολοένα με πνίγει,δραπετεύω απ' τους γκρίζους τοίχους της μόνο με σκέψεις....
Η ελευθερία μου είναι οι σκέψεις...
Σκέψεις και αναμνήσεις από τις στιγμές του παρελθόντος...
Εκεί είναι το χρώμα...Εκεί είναι η ζωή...
Εκεί ίσως να είναι το χρώμα της ζωής που θα θελα να βουτήξω και να κολυμπήσω στη πορφύρη της μπογιά...
Τώρα όμως έγινα αιχμάλωτος των ίδιων μου των σκέψεων...
Με ελέγχει...Με χειραγωγεί...
Αυτή η δόση ευτυχίας τελικά με φυλάκισε με τον πιο ύπουλο τρόπο της...
Πίστευα οτι θα με σώσει από αυτό που κάποιοι ονομάζουν πραγματικότητα...
Παλεύω να βγω στην επιφάνεια....Ίσως εκεί τελικά αναπνεύσω...
Αναδύθηκα και συνέχισα να νιώθω σαν κατι πάλι να θέλει να με τραβήξει κάτω...Στον βυθό της απόλυτης χρωμολουσιάς...
Αντιστέκομαι..Να φτάσω στην όχθη...Τα καταφέρνω...
Καταστρέφω κάθε ίχνος αυτής της πονηρής,και γεμάτη ψευδαισθήσεις,μπογιάς απ' το κορμί μου....
Νιώθω να μου πίνει το αίμα σαν βδέλλα...Μου κατασπαράζει την σάρκα...
Αυτή η πραγματικότητα είχε πολλές αλήθειες που τις μίσησα και μου έδειξαν ότι μόνο η δυστυχία επικρατεί στο βασίλειο της...
Θέλω να γυρίσω πίσω στην "πραγματικότητα"...Στην δική μου πραγματικότητα...
Που την κατασκεύασα εγώ...Όπως θέλω εγώ...Με τις δικές μου αλήθειες...
Φεύγω μακριά σου....
Επιστρέφω στις πλασματικές μου σκέψεις...
Αυτές με έκαναν να χαίρομαι και να λυπάμαι όπως θέλω εγώ....
Εσύ μου έδειξες την αλήθεια...
Μια αλήθεια που ποτέ δεν θα άντεχα να τρώει την ψυχή μου...
Το μονοπάτι οδηγεί πίσω στην γκρίζα μου πολιτεία....
Πίσω στη φυλακή με το στενό και υγρό κελί μου....
Χάνομαι στα βήματα μου...
Δεν άντεξα τα χρώματα σου.....

Συγνώμη,αλλά επιλέγω το σκοτάδι.....!

Τέλος επι...τέλους!

Τελικώς η ζωή είναι ένα μεγάλο αστείο μα δεν βλέπω να γελάς...

...δεν έχω μέλλον στο δρόμο που με οδηγεί στο πουθενά..!

Η αρχή του τέλους...

 

Δεν θα γίνω παιχνίδι σε κανενός τα χέρια...ΑΚΟΥΣ...Σε κανενός...
Έχω κόψει τα σχοινιά που με κράταγες...
Δεν υπάρχουν..
Τα αποτελείωσα...!
Πλέον είμαι μια σπασμένη μαριονέττα...
Αφημένη στον άνεμο και στα τερτίπια του...
Αυτός είναι πλέον ο αληθινός μου αφέντης....
Με πάει όπου θέλει...
....εύχομαι,να μην με πάει πάλι πίσω σε σένα!

Τελευταίο δευτερόλεπτο ελευθερίας

Φοβάμαι τις σκέψεις μου...
Φοβάμαι τη στιγμή που θα δραπετεύσουν από το μυαλό μου και δεν θα παραμείνουν σκέψεις....
Φοβάμαι..
Μ' ακούς..
Φοβάμαι σου λέω...
Φοβάμαι τα ελάχιστα δευτερόλεπτα που θα νιώσω πραγματικά ελεύθερος...
Έστω και για λίγα μόλις δεύτερα αυτού του σάπιου χρόνου...
Μισώ τις σκέψεις που θέλησαν να ελευθερωθούν μέσα από το δικό μου κεφάλι..
Άρχισα να μισώ την ελευθερία....

La vie en noir..

Σε όλα τριγύρω μου σε βλέπω...
Σε ό,τι και αν κάνω...
Δεν θέλω να ξυπνήσω το πρωί γιατί στα όνειρα νιώθω την ανάσα σου,σαν να σε έχω δίπλα μου...
Η σκέψη έφυγε για ένα μεγάλο ταξίδι...
Δεν είναι πλέον μαζί μου..
Όπως και εσύ...
Κάτι λείπει...
Κάτι φταίει...
Στο μυαλό μου γίνεται πόλεμος από λέξεις...Αλλά καμιά δεν βγαίνει όπως τη θέλω...
Ίσως γιατί δεν είναι άξιες και ικανές να δείξουν αυτά που θέλω να σου πω...Τις μισώ...
Δεν αντέχω...Τίποτα..
Η ζωή τρέχει γύρω μου και εγώ την παρατηρώ άπραγος...
Νιώθω ολοένα να με καταπίνει ένα ψυχρό δωμάτιο...
Πνίγομαι…
Σε ευχαριστώ γι αυτό που μου προκάλεσες..


Θα επιστρέψω.....
Πάντα επιστρέφω εκεί που νιώθω ευτυχισμένος...
Μην το ξεχάσεις....!

Μαύρο μπαλόνι....

Τρέξε..Τρέξε..
Προλαβαίνεις να γλιτώσεις από όλα τα κακά πράγματα που σου προκάλεσα..
Να ξέρεις όμως κάτι...
Η θηλιά,που θα κρατά συντροφιά πλέον στο λαιμό μου,είναι το σχοινί απο ένα μαύρο μπαλόνι..
Όπου όμως και να πας ο άνεμος θα χαιδεύει πάντα το μπαλόνι...
Θα με σπρώχνει στα μέρη ό,που κρύβεσαι..
Θα σε βλέπω..
Όσο και αν εσύ πετάς πέτρες στο μπαλόνι...

Κρύα κάννη....μα νιώθω τόση ζεστασιά..

Αναμνήσεις..
Τραγούδια που σε πηγαίνουν πίσω στο παρελθόν..
Μυρωδιές από το παρελθόν..
Θύμισες της νιότης σου, που έσβησε ένα βράδυ στο μπαλκόνι καθισμένος με το ποτήρι αλκοόλ στα χέρια σου...
Κατρακύλα..
Επιθανάτιος ρόγχος..
Ξέρεις πως αύριο θα είσαι νεκρός..Προσπαθείς, μα η μοίρα είναι γεγραμμένη..
Και κάπου εκεί πατάς το αναθεματισμένο repeat στο τραγούδι..Λες και οι μνήμες θα ομορφύνουν τη μίζερη ζωή σου...
Όταν καταλαβαίνεις πως κάνεις λάθος, είναι πια αργά..Το κομμάτι έχει φτάσει στα μισά, και εσύ με το όπλο γεμάτο στο χέρι, καρτεράς τη στιγμή που θα το κάνεις..
Δειλιάζεις..
Ξανά σκέψεις της ζωής σου, πριν την απόλυτη κατάθλιψη...
Αναρωτιέσαι αν έπραξες σωστά...
Όχι, για τη πορεία σου προς τη γεμάτη αλλοτρίωση ζωή σου, αλλά για το ότι γέμισες το όπλο..
Δεν χώρεσε δεύτερη σκέψη..
Κίνηση γεμάτη θάρρος και πίστη και η κρύα κάννη του όπλου σου, ακούμπησε το στέρνο σου...
'Η τώρα ή ποτέ...Αναφώναξες δυνατά το ΤΩΡΑ...

Αλήθεια;
Αυτή ήταν η τελευταία λέξη που θα θελες να πεις;
Ποιος ξέρει...;
Είσαι πλέον μια καινούρια συντροφιά του απόλυτου ΤΙΠΟΤΑ και του αχανές παρελθόντος!!