Μοναξιά...
...παντού μοναξιά!
Κρατούμενος μες σε λευκό κελί η ζωή μου.
Τα όνειρα μου κάποτε ήταν η λύτρωση μου...η ελευθερία μου!
Σπάνια κάνω όνειρα. Και όταν έρχονται που και που στο βαθύ μου ύπνο,έρχονται με τον μανδύα του εφιάλτη..
Δεν γνωρίζω ποιός είναι ο ρόλος του και γιατί ακριβώς εμφανίζεται.
Θέλει να μου πει την αλήθεια;
Να μου δείξει την πραγματικότητα;
Ή με μισεί τόσο που θέλει να με πλανά και να με κάνει να βλέπω την ψυχή μου να σέρνεται στο πάτωμα σα βιασμένη πόρνη;
Χτυπημένη να φτύνει αίμα και να σιχαίνεται τόσο τον εαυτό της που σαν μόνη λύση, μόνη διέξοδος σ'αυτό που ζει, είναι να νιώσει το ζεστό σχοινί γύρω απ' το λαιμό της...
Δύστυχος αυτός που δεν κάνει όνειρα...
Κάποτε έκανα και εγώ...
...κάποτε...!
Είδα και κατάλαβα τι μου άξιζε να έχω στη ζωή μου..
Τώρα είμαι ένα σκουριασμένο ακορντεόν στα βρώμκα από αίμα, και γερασμένα, χέρια του εφιάλτη...
Βαράει τόσο αδέξια τα πλήκτρα μου, που ο ήχος που βγάζω είναι φάλτσος και άρρωστος..
Φταίει ο ανίκανος,ατάλαντος οργανοπαίχτης ή μήπως φταίει το ακορντεόν που κρατά, μήπως φταίω εγώ;
Όποιος και να φταίει,οι άνθρωποι που τον ακούν σιχαίνονται τον ήχο που ακούνε..
...κι εσύ τον ακούς.. Μ'ακούς;
Μοναξιά..
..παντού μοναξιά!
Κρατούμενος μες σε λευκό κελί η ζωή μου....
