«Θα 'ρθει! Ασφαλώς θα 'ρθει» φώναζα, βηματίζοντας ανήσυχα πάνω κάτω στο δωμάτιο μου· «αν δεν είναι σήμερα, θα 'ναι αύριο· θα με ξαναβρεί! Αυτός είναι ο καταραμένος ρομαντισμός κάθε αγνής καρδιάς! Ω, τι αθλιότητα, τι βλακεία, τι φτώχεια υπάρχει σ' αυτές τις τιποτένιες αισθηματικές ψυχές! Πως διάολο δεν το 'χα καταλάβει; Κι όμως, ήταν απλούστατο, θαρρώ...» Αλλά εκεί σταματούσα κι ο ίδιος μέσα σε μια μεγάλη σύγχυση.
«Και πόσο λίγα λόγια, πόσο λίγα» σκεφτόμουν, «πόσο λίγο ειδύλλιο, ειδύλλιο βγαλμένο από βιβλία, χρειάστηκες για ν' αλλάξεις μιαν ανθρώπινη ζωή σύμφωνα με τις δικές σου ιδέες! Να η παρθενικότητα! Η ανέγγιχτη γη!»
Τελικά αυτοί που βρίσκονται κάτω από τη σκηνή είναι οι πραγματικοί ηθοποιοί..
Τους ονομάζω ηθοποιούς της ζωής..
Δίνουν παράσταση κάθε μέρα..
Ξέρουν να υποκρίνονται καλά και να σου δείχνουν έναν άλλο εαυτό τους..Ένα ρόλο..
Του περαστικού που σε καλημερίζει..Του συνανθρώπου σου που νοιάζεται για σένα..Του καλού φίλου..Της γυναίκας που σου λέει κάθε μέρα ότι της λείπεις και σε σκέφτεται..
Κρύβουν βαθιά μέσα τους τα συναισθήματα τα αληθινά..Τα πνίγουν..Είναι καλοί σ' αυτό..
Γι αυτούς είσαι ένας αθώος θεατής..
Ο θεατής αγαπά και σέβεται τον ηθοποιό που του έδωσε μια καλή παράσταση..
Ακόμα και αν αναρωτιέται διαρκώς την ώρα του έργου, που περνά μπροστά από τα μάτια του, αν αυτός ο ηθοποιός έχει μια άλλη ζωή..Άλλα νιώθει καταβάθος..Δεν δείχνει αυτό που πραγματικά είναι..
Ακόμα και τότε, χάριν ευγενείας, σηκώνεται και τον χειροκροτά..
Ανήκω και εγώ στο θίασο τους..
Μετά το τέλος κάθε παράστασης λέω συνεχώς, πως ήταν η τελευταία μου..
Και να 'μαι πάλι εδώ να σας υποκλίνομαι βαθιά για το μεγάλο χειροκρότημα σας..
Είμαι τσιγάρο στο χέρι σου..
Που ρουφάς τη φωτιά και μπαίνω στα σωθικά σου..Βαθιά..
Ο καπνός που φυσάς και ταξιδεύει στον ουρανό του μικρού και άδειου δωματίου, είναι η συνύπαρξη και ο έρωτας των δυό μας..
Και όταν με τελειώσεις με σβήνεις, και εσύ έχεις την απόλαυση στα χείλη..
Εγώ απλά, είμαι ένα ακόμα σκουπίδι στο τασάκι σου...
Έχω όμως τη γεύση των χειλιών σου πάνω μου και ας είμαι ένα παρελθόν σου!
Σ' αυτήν την κωμωδία,παίζω το ρόλο του αρλεκίνου,του παλιάτσου..
Όλοι με θεωρείτε ανόητο,χαζό,μπορεί και αγαθό,χωρίς αίσθηση της πραγματικότητας..
Νομίζετε είμαι ή μπορώ να γίνω, μια μαριονέττα στα χέρια κάποιου που ίσως του χάρισα την ψυχή και το σώμα μου..
Όμως κάποια στιγμή το έργο θα τελειώσει..
Και ο αρλεκίνος θα σβήσει τη μπογιά από το πρόσωπό του..
Θα πάψει να υπάρχει πάνω του, το ζωγραφισμένο ψεύτικο χαμόγελο..
Και τότε θα κάνει το δάκρυ του πράξη..Και εκεί θα δείτε όλη την αλήθεια..Και θα την νιώσετε..
Ότι τελικά κανένας ποτέ του δεν κατάφερε να τον κάνει μαριονέττα του..
Και ποτέ του δεν είχε σχοινιά να τον κρατάνε..
Γιατί έχει καρδιά αληθινή σε σχέση με την δική σας..
Και αυτή δεν μπορεί κανείς σας να την κάνει σκλάβα του..!
Κρατούμενος μες σε λευκό κελί η ζωή μου.
Τα όνειρα μου κάποτε ήταν η λύτρωση μου...η ελευθερία μου!
Σπάνια κάνω όνειρα. Και όταν έρχονται που και που στο βαθύ μου ύπνο,έρχονται με τον μανδύα του εφιάλτη..
Δεν γνωρίζω ποιός είναι ο ρόλος του και γιατί ακριβώς εμφανίζεται.
Θέλει να μου πει την αλήθεια;
Να μου δείξει την πραγματικότητα;
Ή με μισεί τόσο που θέλει να με πλανά και να με κάνει να βλέπω την ψυχή μου να σέρνεται στο πάτωμα σα βιασμένη πόρνη;
Χτυπημένη να φτύνει αίμα και να σιχαίνεται τόσο τον εαυτό της που σαν μόνη λύση, μόνη διέξοδος σ'αυτό που ζει, είναι να νιώσει το ζεστό σχοινί γύρω απ' το λαιμό της...
Δύστυχος αυτός που δεν κάνει όνειρα...
Κάποτε έκανα και εγώ...
...κάποτε...!
Είδα και κατάλαβα τι μου άξιζε να έχω στη ζωή μου..
Τώρα είμαι ένα σκουριασμένο ακορντεόν στα βρώμκα από αίμα, και γερασμένα, χέρια του εφιάλτη...
Βαράει τόσο αδέξια τα πλήκτρα μου, που ο ήχος που βγάζω είναι φάλτσος και άρρωστος..
Φταίει ο ανίκανος,ατάλαντος οργανοπαίχτης ή μήπως φταίει το ακορντεόν που κρατά, μήπως φταίω εγώ;
Όποιος και να φταίει,οι άνθρωποι που τον ακούν σιχαίνονται τον ήχο που ακούνε..
...κι εσύ τον ακούς.. Μ'ακούς;
Μια φορά κι έναν καιρό, κάπου σ’ ένα μακρινό βασίλειο, κατοικούσε ένας αρλεκίνος. Ήταν πολύ επιτυχημένος γελωτοποιός και τα έβγαζε πέρα μια χαρά, ενώ στον ελεύθερό του χρόνο έγραφε ποιήματα και ιστορίες. Όμως είχε μια διαρκή ανησυχία. Όταν μιλούσε για σοβαρά θέματα όπως η αγάπη, ο πόνος, η μοναξιά και τα όνειρα, κανένας δεν τον έπαιρνε στα σοβαρά, όλοι γελούσαν. Αδυνατούσαν να συνειδητοποιήσουν το γεγονός ότι ένας αρλεκίνος είχε αισθήματα και μπορούσε να τα εξωτερικεύσει…
Σε αυτή τη πόλη,που ολοένα με πνίγει,δραπετεύω απ' τους γκρίζους τοίχους της μόνο με σκέψεις....
Η ελευθερία μου είναι οι σκέψεις...
Σκέψεις και αναμνήσεις από τις στιγμές του παρελθόντος...
Εκεί είναι το χρώμα...Εκεί είναι η ζωή...
Εκεί ίσως να είναι το χρώμα της ζωής που θα θελα να βουτήξω και να κολυμπήσω στη πορφύρη της μπογιά...
Τώρα όμως έγινα αιχμάλωτος των ίδιων μου των σκέψεων...
Με ελέγχει...Με χειραγωγεί...
Αυτή η δόση ευτυχίας τελικά με φυλάκισε με τον πιο ύπουλο τρόπο της...
Πίστευα οτι θα με σώσει από αυτό που κάποιοι ονομάζουν πραγματικότητα...
Παλεύω να βγω στην επιφάνεια....Ίσως εκεί τελικά αναπνεύσω...
Αναδύθηκα και συνέχισα να νιώθω σαν κατι πάλι να θέλει να με τραβήξει κάτω...Στον βυθό της απόλυτης χρωμολουσιάς...
Αντιστέκομαι..Να φτάσω στην όχθη...Τα καταφέρνω...
Καταστρέφω κάθε ίχνος αυτής της πονηρής,και γεμάτη ψευδαισθήσεις,μπογιάς απ' το κορμί μου....
Νιώθω να μου πίνει το αίμα σαν βδέλλα...Μου κατασπαράζει την σάρκα...
Αυτή η πραγματικότητα είχε πολλές αλήθειες που τις μίσησα και μου έδειξαν ότι μόνο η δυστυχία επικρατεί στο βασίλειο της...
Θέλω να γυρίσω πίσω στην "πραγματικότητα"...Στην δική μου πραγματικότητα...
Που την κατασκεύασα εγώ...Όπως θέλω εγώ...Με τις δικές μου αλήθειες...
Φεύγω μακριά σου....
Επιστρέφω στις πλασματικές μου σκέψεις...
Αυτές με έκαναν να χαίρομαι και να λυπάμαι όπως θέλω εγώ....
Εσύ μου έδειξες την αλήθεια...
Μια αλήθεια που ποτέ δεν θα άντεχα να τρώει την ψυχή μου...
Το μονοπάτι οδηγεί πίσω στην γκρίζα μου πολιτεία....
Πίσω στη φυλακή με το στενό και υγρό κελί μου....
Χάνομαι στα βήματα μου...
Δεν άντεξα τα χρώματα σου.....
Δεν θα γίνω παιχνίδι σε κανενός τα χέρια...ΑΚΟΥΣ...Σε κανενός...
Έχω κόψει τα σχοινιά που με κράταγες...
Δεν υπάρχουν..
Τα αποτελείωσα...!
Πλέον είμαι μια σπασμένη μαριονέττα...
Αφημένη στον άνεμο και στα τερτίπια του...
Αυτός είναι πλέον ο αληθινός μου αφέντης....
Με πάει όπου θέλει...
....εύχομαι,να μην με πάει πάλι πίσω σε σένα!
