..μέσα σ ' αυτό το υπόγειο, μπόρεσα και έμεινα νέος!

«Θα 'ρθει! Ασφαλώς θα 'ρθει» φώναζα, βηματίζοντας ανήσυχα πάνω κάτω στο δωμάτιο μου· «αν δεν είναι σήμερα, θα 'ναι αύριο· θα με ξαναβρεί! Αυτός είναι ο καταραμένος ρομαντισμός κάθε αγνής καρδιάς! Ω, τι αθλιότητα, τι βλακεία, τι φτώχεια υπάρχει σ' αυτές τις τιποτένιες αισθηματικές ψυχές! Πως διάολο δεν το 'χα καταλάβει; Κι όμως, ήταν απλούστατο, θαρρώ...» Αλλά εκεί σταματούσα κι ο ίδιος μέσα σε μια μεγάλη σύγχυση.

«Και πόσο λίγα λόγια, πόσο λίγα» σκεφτόμουν, «πόσο λίγο ειδύλλιο, ειδύλλιο βγαλμένο από βιβλία, χρειάστηκες για ν' αλλάξεις μιαν ανθρώπινη ζωή σύμφωνα με τις δικές σου ιδέες! Να η παρθενικότητα! Η ανέγγιχτη γη!»

«Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι - Το υπόγειο»

Παράσταση ζωής

Τελικά αυτοί που βρίσκονται κάτω από τη σκηνή είναι οι πραγματικοί ηθοποιοί..
Τους ονομάζω ηθοποιούς της ζωής..
Δίνουν παράσταση κάθε μέρα..
Ξέρουν να υποκρίνονται καλά και να σου δείχνουν έναν άλλο εαυτό τους..Ένα ρόλο..
Του περαστικού που σε καλημερίζει..Του συνανθρώπου σου που νοιάζεται για σένα..Του καλού φίλου..Της γυναίκας που σου λέει κάθε μέρα ότι της λείπεις και σε σκέφτεται..
Κρύβουν βαθιά μέσα τους τα συναισθήματα τα αληθινά..Τα πνίγουν..Είναι καλοί σ' αυτό..
Γι αυτούς είσαι ένας αθώος θεατής..
Ο θεατής αγαπά και σέβεται τον ηθοποιό που του έδωσε μια καλή παράσταση..
Ακόμα και αν αναρωτιέται διαρκώς την ώρα του έργου, που περνά μπροστά από τα μάτια του, αν αυτός ο ηθοποιός έχει μια άλλη ζωή..Άλλα νιώθει καταβάθος..Δεν δείχνει αυτό που πραγματικά είναι..
Ακόμα και τότε, χάριν ευγενείας, σηκώνεται και τον χειροκροτά..
Ανήκω και εγώ στο θίασο τους..
Μετά το τέλος κάθε παράστασης λέω συνεχώς, πως ήταν η τελευταία μου..
Και να 'μαι πάλι εδώ να σας υποκλίνομαι βαθιά για το μεγάλο χειροκρότημα σας..

Μία ακόμα απόλαυση σου..

Είμαι τσιγάρο στο χέρι σου..
Που ρουφάς τη φωτιά και μπαίνω στα σωθικά σου..Βαθιά..
Ο καπνός που φυσάς και ταξιδεύει στον ουρανό του μικρού και άδειου δωματίου, είναι η συνύπαρξη και ο έρωτας των δυό μας..

Και όταν με τελειώσεις με σβήνεις, και εσύ έχεις την απόλαυση στα χείλη..
Εγώ απλά, είμαι ένα ακόμα σκουπίδι στο τασάκι σου...

Έχω όμως τη γεύση των χειλιών σου πάνω μου και ας είμαι ένα παρελθόν σου!

Όταν η αυλαία πέσει..

Σ' αυτήν την κωμωδία,παίζω το ρόλο του αρλεκίνου,του παλιάτσου..
Όλοι με θεωρείτε ανόητο,χαζό,μπορεί και αγαθό,χωρίς αίσθηση της πραγματικότητας..
Νομίζετε είμαι ή μπορώ να γίνω, μια μαριονέττα στα χέρια κάποιου που ίσως του χάρισα την ψυχή και το σώμα μου..
Όμως κάποια στιγμή το έργο θα τελειώσει..
Και ο αρλεκίνος θα σβήσει τη μπογιά από το πρόσωπό του..
Θα πάψει να υπάρχει πάνω του, το ζωγραφισμένο ψεύτικο χαμόγελο..
Και τότε θα κάνει το δάκρυ του πράξη..Και εκεί θα δείτε όλη την αλήθεια..Και θα την νιώσετε..
Ότι τελικά κανένας ποτέ του δεν κατάφερε να τον κάνει μαριονέττα του..
Και ποτέ του δεν είχε σχοινιά να τον κρατάνε..
Γιατί έχει καρδιά αληθινή σε σχέση με την δική σας..
Και αυτή δεν μπορεί κανείς σας να την κάνει σκλάβα του..!